Εκείνον τον πολύ δύσκολο πρώτο χρόνο της προσαρμογής όλων μας,
θυμήθηκα πολλές φορές την κοινωνική λειτουργό που στις ατέλειωτες
κουβέντες που κάναμε πριν δοθεί η έγκριση της αναδοχής, προσπαθούσε με
κάθε τρόπο να μας αποτρέψει.
Την θυμόμουν που μου έλεγε "έχετε περάσει πολλά στη ζωή σας, σκεφτείτε το.. τώρα έχετε πια βρει την γαλήνη, τους ρυθμούς σας, η ζωή σας θα αναστατωθεί, δεν έχετε λόγο να μπείτε σε μια τέτοια δοκιμασία".
Φυσικά δεν άκουγα τίποτα.
Ένιωθα δυνατή να παλέψω με κάθε αντιξοότητα, με κάθε δυσκολία.
Όμως εκείνη ήξερε, τα είχε δει πολλές φορές στην δουλειά της, μιλούσε την γλώσσα της λογικής ενώ εμένα με είχε κυριεύσει το συναίσθημα.
Εκείνον τον πρώτο χρόνο λοιπόν που οι αντοχές μου δοκιμάστηκαν όσο ποτέ άλλοτε, την θυμόμουν συχνά.
Υπήρξαν και κανα δυό στιγμές - ντρέπομαι που το λέω - που το μετάνιωσα.
Που λύγισα και σκέφτηκα τί πήγα κι έκανα;
Γιατί δεν καθόμουν στην ησυχία μου;
Στιγμές που τα προβλήματα φάνταζαν ανυπέρβλητα και η κούραση - ψυχική και σωματική - με λύγιζε.
Δεν προσπαθώ να δικαιολογηθώ όμως δεν ήμουν μια μαμά που ήταν στο σπίτι, δούλευα όπως και τώρα και μάλιστα με δύσκολο ωράριο.
Μπορεί να ήταν δική μου δουλειά, όμως ήμουν από τις εξήμισι το πρωί μέχρι τις έξι το απόγευμα στο μαγαζί και μετά έπρεπε να τρέξω μαζί με τα παιδιά για ψώνια, μαγείρεμα κι όλα όσα κάνουμε όλες οι εργαζόμενες μαμάδες.
Η προσοχή που έπρεπε να δείχνω σε κάθε κίνηση που έκανα, σε κάθε αγκαλιά, σε κάθε χαμόγελο, σε κάθε βλέμμα, ήταν εξουθενωτική.
Ακόμα και την ώρα που σερβίριζα το φαγητό ένιωθα το βλέμμα του Παναγιώτη να μετρά τις μπουκιές και την ποσότητα στα πιάτα τους για να δει αν είχα βάλει περισσότερο στον Βασίλη απ' ότι σ' εκείνον.
Ξέρω πως η ζήλεια υπάρχει - και πολλές φορές αρκετά έντονα - ακόμα και στα βιολογικά αδέλφια.
Όμως σ' αυτή την περίπτωση το μωρό που έρχεται στην οικογένεια δεν καταλαβαίνει.
Μπορείς να αγκαλιάζεις το μεγαλύτερο, να το ησυχάζεις και να το βεβαιώνεις πως είναι το ίδιο σημαντικό για σένα όσο και το νέο μέλος της οικογένειας.
Στην δική μας περίπτωση το νέο μέλος δεν ήταν μωρό, ήταν ένα τετράχρονο παιδάκι που σ'αυτά τα πολύ σημαντικά πρώτα χρόνια της ζωής του, είχε στερηθεί την αγάπη, την προσοχή, την αποκλειστικότητα κι ήταν φυσικό να τα διεκδικεί με έντονο και απόλυτο τρόπο, ακόμα ακόμα και με τσαμπουκά.
Θυμάμαι κάποια φορά που με ρώτησε "μαμά πότε πήρατε τον Βασίλη;" κι αμέσως μετά "εμένα γιατί αργήσατε τόσο;".
Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως στο μυαλουδάκι του είχε σχηματιστεί η εντύπωση πως με αυτόν τον τρόπο έρχονται τα παιδιά στον κόσμο.
Οι βρεφοκόμες στο ίδρυμα τα μεγάλωναν λέγοντάς τους πως κάποια μέρα θα έρθουν οι γονείς τους να τα πάρουν, οπότε ...
Του είπα λοιπόν πως τον Βασίλη δεν τον πήραμε, πως τον είχα στην κοιλιά μου, πως τον γέννησα, όμως εκείνον τον διάλεξα ανάμεσα σε πάρα πολλά παιδιά γιατί ήταν το πιο όμορφο, το πιο έξυπνο, το πιο χαρισματικό απ' όλα κι εγώ τον αγάπησα τρελά.
Και τότε εκείνος τύλιξε τα χεράκια του στον λαιμό μου, με φίλησε και μείναμε έτσι αγκαλιασμένοι για ώρα..
συνεχίζεται..
Την θυμόμουν που μου έλεγε "έχετε περάσει πολλά στη ζωή σας, σκεφτείτε το.. τώρα έχετε πια βρει την γαλήνη, τους ρυθμούς σας, η ζωή σας θα αναστατωθεί, δεν έχετε λόγο να μπείτε σε μια τέτοια δοκιμασία".
Φυσικά δεν άκουγα τίποτα.
Ένιωθα δυνατή να παλέψω με κάθε αντιξοότητα, με κάθε δυσκολία.
Όμως εκείνη ήξερε, τα είχε δει πολλές φορές στην δουλειά της, μιλούσε την γλώσσα της λογικής ενώ εμένα με είχε κυριεύσει το συναίσθημα.
Εκείνον τον πρώτο χρόνο λοιπόν που οι αντοχές μου δοκιμάστηκαν όσο ποτέ άλλοτε, την θυμόμουν συχνά.
Υπήρξαν και κανα δυό στιγμές - ντρέπομαι που το λέω - που το μετάνιωσα.
Που λύγισα και σκέφτηκα τί πήγα κι έκανα;
Γιατί δεν καθόμουν στην ησυχία μου;
Στιγμές που τα προβλήματα φάνταζαν ανυπέρβλητα και η κούραση - ψυχική και σωματική - με λύγιζε.
Δεν προσπαθώ να δικαιολογηθώ όμως δεν ήμουν μια μαμά που ήταν στο σπίτι, δούλευα όπως και τώρα και μάλιστα με δύσκολο ωράριο.
Μπορεί να ήταν δική μου δουλειά, όμως ήμουν από τις εξήμισι το πρωί μέχρι τις έξι το απόγευμα στο μαγαζί και μετά έπρεπε να τρέξω μαζί με τα παιδιά για ψώνια, μαγείρεμα κι όλα όσα κάνουμε όλες οι εργαζόμενες μαμάδες.
Η προσοχή που έπρεπε να δείχνω σε κάθε κίνηση που έκανα, σε κάθε αγκαλιά, σε κάθε χαμόγελο, σε κάθε βλέμμα, ήταν εξουθενωτική.
Ακόμα και την ώρα που σερβίριζα το φαγητό ένιωθα το βλέμμα του Παναγιώτη να μετρά τις μπουκιές και την ποσότητα στα πιάτα τους για να δει αν είχα βάλει περισσότερο στον Βασίλη απ' ότι σ' εκείνον.
Ξέρω πως η ζήλεια υπάρχει - και πολλές φορές αρκετά έντονα - ακόμα και στα βιολογικά αδέλφια.
Όμως σ' αυτή την περίπτωση το μωρό που έρχεται στην οικογένεια δεν καταλαβαίνει.
Μπορείς να αγκαλιάζεις το μεγαλύτερο, να το ησυχάζεις και να το βεβαιώνεις πως είναι το ίδιο σημαντικό για σένα όσο και το νέο μέλος της οικογένειας.
Στην δική μας περίπτωση το νέο μέλος δεν ήταν μωρό, ήταν ένα τετράχρονο παιδάκι που σ'αυτά τα πολύ σημαντικά πρώτα χρόνια της ζωής του, είχε στερηθεί την αγάπη, την προσοχή, την αποκλειστικότητα κι ήταν φυσικό να τα διεκδικεί με έντονο και απόλυτο τρόπο, ακόμα ακόμα και με τσαμπουκά.
Θυμάμαι κάποια φορά που με ρώτησε "μαμά πότε πήρατε τον Βασίλη;" κι αμέσως μετά "εμένα γιατί αργήσατε τόσο;".
Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως στο μυαλουδάκι του είχε σχηματιστεί η εντύπωση πως με αυτόν τον τρόπο έρχονται τα παιδιά στον κόσμο.
Οι βρεφοκόμες στο ίδρυμα τα μεγάλωναν λέγοντάς τους πως κάποια μέρα θα έρθουν οι γονείς τους να τα πάρουν, οπότε ...
Του είπα λοιπόν πως τον Βασίλη δεν τον πήραμε, πως τον είχα στην κοιλιά μου, πως τον γέννησα, όμως εκείνον τον διάλεξα ανάμεσα σε πάρα πολλά παιδιά γιατί ήταν το πιο όμορφο, το πιο έξυπνο, το πιο χαρισματικό απ' όλα κι εγώ τον αγάπησα τρελά.
Και τότε εκείνος τύλιξε τα χεράκια του στον λαιμό μου, με φίλησε και μείναμε έτσι αγκαλιασμένοι για ώρα..
συνεχίζεται..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου