Είσαι Παιδί της Καρδιάς μου

Πριν λίγες μέρες, σε μια δικαστική αίθουσα, έγινες και τυπικά δικό μας παιδί.

Και λέω τυπικά γιατί ουσιαστικά ήσουν δικό μας παιδί από την στιγμή που κράτησα το χεράκι σου και βγήκαμε από την πύλη του "Μητέρα".

Μια τυπική διαδικασία υιοθεσίας με χιλιάδες γραφειοκρατικές διαδρομές.. με καθυστερήσεις και αγωνίες επιτέλους τέλειωσε. Και ήταν το τέλος ευτυχισμένο!

Ημασταν όλοι εκεί.. οι γονείς και τα αδέλφια σου.. μεγαλύτερα και μικρότερα.. για να δηλώσουμε το αυτονόητο.

Φορούσες το τζιν σου και ένα άσπρο πουκάμισο και το πρόσωπό σου έλαμπε.

Την προηγούμενη μέρα το βράδυ συζητούσαμε οι δυο μας. 

Μέσα σε άλλα μου εκμυστηρεύτηκες πως παρ' όλο που όταν ρώτησες  πριν από χρόνια ποιό πατρώνυμο να συμπληρώνεις στα γραπτά του σχολείου και σου είχα πει αυτό που γράφουν τα χαρτιά σου, δηλαδή του βιολογικού σου πατέρα, εσύ πάντα συμπλήρωνες το όνομα του πατέρα που γνώρισες, του μόνου που έχεις. 

Και συγκινήθηκα με αυτή σου την "ανταρσία".

Το μικρό ξανθό αγοράκι που πριν 13 χρόνια αποφάσισα να κάνω τέταρτο γιο μου, έχει γίνει πια έφηβος. Και έγινε ένας αξιολάτρευτος έφηβος.

Κοινωνικός, χαρούμενος, δοτικός, υπεύθυνος, ένα παιδί που καμαρώνω. 

Δεν χρειαζόμουν αυτό το χαρτί για να σε λατρεύω με όλη την δύναμη της ψυχής μου όλα τα χρόνια που είμαστε μαζί και όσα θα ζήσω μέχρι να πεθάνω.

Το χρειαζόσουν όμως εσύ.. για να προχωρήσεις στην δική σου ζωή και τώρα το έχεις.

Καλωσόρισες αγόρι μου ξανά στην οικογένειά μας.

Ολοκληρωμένα και τυπικά είσαι πια μέλος της.

Και να θυμάσαι..

Είσαι και θα είσαι πάντα το μικρό μου.

Ο τέταρτος γιος μου, ο πιο αγαπημένος, ο πιο λατρεμένος, αυτός που θα αγαπώ πάντα λίγο παραπάνω γιατί είσαι παιδί της καρδιάς μου!