Το Όνειρο..(2)

Η ζωή μου έχει ξεκινήσει απ' την αρχή.

Έχω δημιουργήσει μια καινούργια οικογένεια, έχω γεννήσει τον τρίτο μου γιο τον Βασίλη, έχω τους γιούς απ' τον πρώτο μου γάμο κοντά μου και τότε αρχίζει να στριφογυρίζει στο μυαλό μου το παλιό εκείνο όνειρο, η αναδοχή ενός παιδιού.

Ο Βασίλης είναι τεσσεράμισι χρονών κι εγώ δεν θέλω ούτε να σκεφτώ μια τέταρτη εγκυμοσύνη, εξ άλλου είμαι μεγάλη πια.

Παρ' όλο που οι δυο μεγάλοι μου γιοί με παροτρύνουν καθώς υποστηρίζουν πως ο Βασίλης θα μεγαλώσει ουσιαστικά σαν μοναχοπαίδι μιας και η διαφορά με τα αδέλφια του είναι τεράστια (είκοσι χρόνια), εγώ δεν θέλω ούτε να το σκεφτώ.

Έτσι, σκέφτομαι πως η αναδοχή ενός παιδιού θα είναι καλή από πολλές απόψεις.

Θα έχει ο Βασίλης ένα συνομήλικο αδελφό ή αδελφή που θα μεγαλώνουν μαζί, που θα παίζουν, θα μοιράζονται πράγματα κι επιθυμίες και παράλληλα θα πραγματοποιήσω το όνειρό μου να προσφέρω σε κάποιο παιδάκι την οικογενειακή θαλπωρή που τόσο θα είχε ανάγκη.

Το συζήτησα πρώτα με τον άντρα μου , μετά με τα μεγάλα αγόρια μου, ακόμα και με τον Βασίλη.

Του είπα όσο πιο απλά μπορούσα για τα παιδιά που δεν έχουν τους γονείς τους όπως εκείνος και μένουν σε ιδρύματα, για το πόσο λυπούνται κι υποφέρουν και τον ρώτησα πώς θα αισθανόταν να παίρναμε ένα παιδάκι σπίτι μας, να μεγαλώνει μαζί μας.

Με δακρυσμένα τα ματάκια του μου είπε "ναι μαμά, να πάρουμε.. αχ πόσο λυπάμαι αυτά τα παιδάκια"...

Όλοι βρήκαν πολύ καλή την σκέψη, κανείς τους δεν είχε αντίρρηση.

Μόνο ο δεύτερος γιος μου εξέφρασε μερικές επιφυλάξεις που είχαν να κάνουν περισσότερο με τις δικές μου αντοχές.

Μου είπε δηλαδή πως τώρα που ο Βασίλης είχε πια μεγαλώσει, που η ζωή μου είχε τακτοποιηθεί και μπορούσα να χαρώ και να απολαύσω πράγματα θα έβαζα καινούργιες έγνοιες στο κεφάλι μου, αλλά αυτά για μένα δεν βάραιναν και κατά βάθος την απόφαση την είχα ήδη πάρει απ' τη στιγμή που τους είδα όλους θετικούς.

Έτσι ένα φθινοπωρινό πρωϊνό τηλεφώνησα στο "Μητέρα", τους εξήγησα τί ακριβώς ήθελα και ζήτησα να κλείσουμε ένα ραντεβού.

Από κει και πέρα τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους, αν και δεν ήταν τόσο απλά τελικά.

Άρχισαν οι επαφές με την κοινωνική υπηρεσία του ιδρύματος, πότε μόνη μου, πότε μαζί με τον άντρα μου και πότε μόνος ο άντρας μου.

Ερωτήσεις, συζητήσεις και ατέλειωτα πήγαινε - έλα για να καταλάβουν τον λόγο της επιθυμίας αυτής.

Το πρώτο που μου εξήγησαν ήταν πως τα υγιή παιδιά δίνονταν προς υιοθεσία.

Για αναδοχή δίνονται τα παιδιά που έχουν κάποιο πρόβλημα, παιδιά με σύνδρομο down, με ψυχοκινητικά ή άλλα προβλήματα υγείας.

Όλα αυτά τα παιδιά βρίσκονταν στα "αζήτητα" του ιδρύματος και μέναν εκεί για χρόνια.

Τον καιρό εκείνο είχα απολυθεί απ' τη δουλειά μου και είχα ανοίξει ένα μικρό μίνι μάρκετ που μας είχε σκλαβωμένους εμένα απ' το πρωί μέχρι το απόγευμα και τον άντρα μου από το απόγευμα που γύριζε απ τη δουλειά του μέχρι αργά το βράδυ, επτά μέρες την εβδομάδα.

Τους εξηγήσαμε λοιπόν πως δεν είχαμε αντίρρηση να πάρουμε κάποιο παιδί με πρόβλημα αρκεί να μην ήθελε πχ καθημερινές φυσιοθεραπείες ή άλλου είδους αγωγές που εκ των πραγμάτων δεν είχαμε τον χρόνο να διαθέσουμε σ' αυτές.

Επίσης μας ζήτησαν να τους πάμε διάφορα έγγραφα, όπως χαρτί από δημόσιο νοσοκομείο όπου να αναφέρεται η κατάσταση της υγείας μας, φορολογική ενημερότητα, συστάσεις προφορικές αλλά και γραπτές από κάποιους ανθρώπους που μας ήξεραν και φυσικά ήρθαν να δουν το σπίτι μας και μίλησαν με γείτονες.

Όλα αυτά ήταν κουραστικά αλλά και απόλυτα κατανοητά.

Έπρεπε να διαφυλάξουν και να προστατέψουν το όποιο παιδί θα μας εμπιστεύονταν.

Ο καιρός εν τω μεταξύ περνούσε κι από φθινόπωρο είχαμε φθάσει πια στο καλοκαίρι.

Με βάση όσα είχαμε κατά καιρούς συζητήσει με την κοινωνική υπηρεσία μου πρότειναν δυο παιδάκια, το ένα ήταν αγόρι (ο Παναγιώτης) και το άλλο ένα κοριτσάκι.

Εδώ προς στιγμή μπήκε μπροστά η λαχτάρα μου για μια κόρη, σκέφτηκα πόσο όμορφο θά ταν να αποκτούσα το κοριτσάκι που τόσο ήθελα και τελικά δεν μπόρεσα να γεννήσω.

Αμέσως μετά όμως σκέφτηκα το συμφέρον των ίδιων των παιδιών.

Πως δηλαδή έχοντας ίδιο φύλλο θα είχαν κοινά ενδιαφέροντα, κοινά παιχνίδια και το ταίριασμα θα γινόταν πιο εύκολο.

Είχα παράδειγμα και τους μεγάλους μου γιούς που ήταν αυτοκόλλητοι κι αποφάσισα να ξεχάσω την επιθυμία μου για μια κόρη μπροστά στο όφελος των ίδιων των παιδιών.

Αρχές καλοκαιριού λοιπόν μου μιλάνε για τον Παναγιώτη.

Ήταν τριάμισι χρονών και είχε γεννηθεί με ιχθύαση.

Για όσους δεν ξέρουν είναι μια δερματοπάθεια όπου το δέρμα εμφανίζει έντονη ξηρότητα με σημάδια σαν τα λέπια των ψαριών και χρειάζεται φροντίδα πρωί βράδυ με ειδικά αφρόλουτρα και κρέμες για ατοπικά δέρματα.

Όταν μπήκα στο ίντερνετ και είδα φωτογραφίες ατόμων με ιχθύαση έπαθα σοκ.

Όμως η κοινωνική λειτουργός μου εξήγησε πως η περίπτωση του Παναγιώτη ήταν από τις πιο ήπιες.

Πράγματι, αν εξαιρέσεις τα πρώτα δυό τρία χρόνια της ζωής του που η ιχθύαση ήταν πολύ έντονη, στη συνέχεια κανείς δεν καταλάβαινε πως υπήρχε πρόβλημα.

Φέτος, μάλιστα, τον χειμώνα που κάναμε καινούργιες εξετάσεις οι γιατροί στο ΠΑΙΔΩΝ, όπου υπάρχει ειδικό τμήμα, μας είπαν πως η ιχθύαση είναι σε πολύ μικρό ποσοστό πια και ο Παναγιώτης από δω και πέρα θα μπορούσε να κάνει μπάνιο με τα αφρόλουτρα και τα σαμπουάν του εμπορίου κι όχι με τα ειδικά για ατοπικά δέρματα που έκανε όλα αυτά τα χρόνια, κρατώντας μόνο απ' την θεραπεία την ενυδάτωση μετά το μπάνιο με μια ειδική κρέμα, κάτι που έκανε τον μικρό να χαρεί αφάνταστα ...

Με λίγα λόγια η ιχθύαση υπήρχε τον καιρό που τον γνωρίσαμε αλλά δεν φαινόταν καθόλου.

Μόνο αν δεν έκανε το μπάνιο του πρωί και βράδυ το δέρμα άρχιζε να ξεραίνεται και ήταν όπως μετά από έντονη ηλιοθεραπεία όταν σκάει και παρουσιάζει μικρές φλουδίτσες, αλλά έτσι κι αλλιώς το βραδινό μπάνιο κυρίως είναι κάτι που γίνεται απ' όλους μας.

Το επιπλέον στην περίπτωση του Παναγιώτη ήταν πως είχε να κάνει ακόμα ένα μπάνιο κάθε πρωί, χειμώνα καλοκαίρι κι αυτό ήταν όλο..

 

Έτσι, αρχές Σεπτέμβρη , ένα χρόνο σχεδόν μετά από την πρώτη επαφή μας με το ίδρυμα, κλείστηκε επιτέλους το ραντεβού της γνωριμίας μας μαζί του...

συνεχίζεται...