Η Γνωριμία (3)

Tην νύχτα πριν από το πρωϊνό που θα βλέπαμε πρώτη φορά τον Παναγιώτη κοιμήθηκα ελάχιστα.

Στριφογύριζα στο κρεβάτι "προβάροντας" ξανά και ξανά λόγια και κινήσεις.

Ήμουν αγχωμένη!

Ένιωθα το βάρος της απόφασής μου - της απόφασής μας - τεράστιο κι ασήκωτο στους ώμους μου.

Σκεφτόμουν πως όφειλα να είμαι καλά γι' αυτό το παιδί, να μη πάθω τίποτα, να είμαι δίπλα του, να το μεγαλώσω και να το στηρίξω.

Είχα ήδη κόψει το τσιγάρο έξη μήνες πριν..

Κι ήταν περίεργο όλο αυτό καθώς σε κανένα από τα τρία μου παιδιά δεν είχα νιώσει έτσι.

Για κανένα από τα βιολογικά μου παιδιά δεν είχα αισθανθεί και μετρήσει την ευθύνη μου σαν γονιός και την σημασία της παρουσίας μου στην ζωή τους όσο εκείνες τις στιγμές, όσο για κείνο το παιδί!

Θυμάμαι πως στην διαδρομή μέχρι το ίδρυμα στο αυτοκίνητο μίλησα ελάχιστα μένοντας σιωπηλή με τις σκέψεις μου.

Όλα όμως ξεχάστηκαν όταν τον πρωταντίκρυσα...

Το πρώτο που είδα ήταν ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο, αυτό το ίδιο χαμόγελο που τον χαρακτηρίζει και που κερδίζει όλους όσους τον γνωρίζουν!

Οι βρεφοκόμες τον είχαν ντύσει με όμορφα γαλάζια ρουχαλάκια που ταίριαζαν με τα πανέμορφα γκριζογάλανα μάτια του.

Τον είχαν χτενίσει, του είχαν βάλει ακόμα και ζελέ στα μαλλιά και φυσικά του είχαν πει πως θα έρθει ο μπαμπάς και η μαμά του.

Κι ήταν τόσο μα τόσο αγχωμένος κι ο ίδιος!

Ένα τόσο δα ανθρωπάκι που πηγαινοερχόταν με νευρικότητα και η αμηχανία ήταν διάχυτη στις κινήσεις του.

Απόφευγε να μας κοιτάξει κι έκανε πως ασχολιόταν με τα παιχνίδια που του πήγαμε έχοντας ένα ντροπαλό χαμόγελο στο προσωπάκι του,

Ήθελα να τον σφίξω στην αγκαλιά μου και να του πω να μη φοβάται, πως από δω και πέρα θα είμαι πάντα δίπλα του, πως ότι κι αν τύχει στην ζωή του θά' μαι εκεί στο πλάι του να τον φροντίζω και να τον στηρίζω..

Αντί γι' αυτό τον κοιτούσα με ένα κόμπο στον λαιμό δίχως να μπορώ να πω και σπουδαία πράγματα, απλά κοιτώντας τον!

Έτσι κύλησε η πρώτη εκείνη συνάντηση, με χαμόγελα, κλεφτές ματιές, αμηχανία και ντροπαλοσύνη.

Κι αρχίσαμε να πηγαίνουμε καθημερινά πρωί κι απόγευμα να τον βλέπουμε.

Και μας περίμενε πάντα με τόση ανυπομονησία κι ήταν τόσο οδυνηρός κάθε φορά ο αποχωρισμός!

Ήθελε να έρθει μαζί μας στο σπίτι, ανυπομονούσε...

Και πώς να του εξηγήσεις την υπομονή;

Πώς να του πεις να περιμένει;

Περίμενε ήδη τριάμισι χρόνια απ' την ζωή του ...

συνεχίζεται..