Η Προσαρμογή (4)

Εκείνες οι μέρες της «προσαρμογής» ήταν ψυχικά επίπονες και κουραστικές.

Πήγαινα κάθε πρωί με τον Βασίλη να συναντήσουμε τον Παναγιώτη.

Έβγαζα τα δύο παιδιά στον κήπο του ιδρύματος , μιλούσαμε, γελούσαμε και τα άφηνα μέσα απ’το παιχνίδι να «γνωριστούν».

 

Ο Παναγιώτης αδημονούσε να έρθει σπίτι, το ίδιο κι εμείς, όμως η κοινωνική υπηρεσία είχε άλλη γνώμη.

Ήθελαν να σιγουρέψουν την απόφασή μας και να διασφαλίσουν τη καλή έκβαση της αναδοχής.

Πληρώναμε κατά κάποιο τρόπο μια πρόσφατη αποτυχία «τοποθέτησης» παιδιού σε ανάδοχη οικογένεια, το οποίο είχε «επιστραφεί» στο ίδρυμα λόγω της συμπεριφοράς του.

Στη δική μας περίπτωση η ψυχολόγος είχε διακρίνει συμπτώματα μελαγχολίας του Βασίλη από την παρουσία του Παναγιώτη και το αναγκαστικό «μοίρασμα» της μαμάς του (δηλαδή εμένα) μαζί του.

Ήταν φυσικό.

Μετά από πεντέμισι χρόνια απόλυτης κυριαρχίας στην οικογένεια και πρωτιάς στην προσοχή και την αγάπη μας, ο Βασίλης καλούνταν από την μια στιγμή στην άλλη να μας μοιραστεί με ένα άλλο παιδί.

Ήταν τόσο μικρός κι ο ίδιος, ήθελε τον χρόνο του κι αυτό ακριβώς προσπαθούσα να εξηγήσω στην ψυχολόγο.

Μάταια…

Σπάραζε η ψυχή μου κάθε φορά που έπρεπε να φύγω.

Ο Παναγιώτης αγκιστρωνόταν πάνω μου κλαίγοντας και με παρακαλούσε να τον πάρω, να μην τον αφήσω πίσω..

Θυμάμαι κάποια μέρα που μου έτυχε σοβαρό πρόβλημα και δεν μπόρεσα να πάω.

Πήρα τηλέφωνο να ενημερώσω και ζήτησα τον μικρό να του μιλήσω, με τις πρώτες λέξεις που πρόφερα άφησε το ακουστικό να πέσει στο πάτωμα κι έφυγε κλαίγοντας.

Ακόμα δεν μπορώ να το ξεχάσω.

Πέρασε έτσι ένας μήνας.

Στο τέλος έκανα μια έντονη κουβέντα με την κοινωνική λειτουργό πιέζοντάς την να πάρουν μια απόφαση.

Αυτό το καθημερινό (πρωϊ-απόγευμα) πήγαινε – έλα μας είχε εξοντώσει.

 Ο μικρός δεν ηρεμούσε πια με τις κουβέντες, απαιτούσε με τον τρόπο του να έρθει μαζί μας.. κι είχε δίκιο.

Τα δυο παιδιά είχαν γνωριστεί πια κι η σχέση απλά χρειαζόταν χρόνο και καθημερινή επαφή για να εξελιχθεί και να εξομαλυνθεί.

Έτσι με επισκέψεις δυο και τριών ωρών την μέρα και κυρίως μένοντας ο ένας πίσω δεν θα το επιτυγχάναμε ποτέ.

Η όποια πρόοδος στην σχέση των δυο παιδιών δεν θα γινόταν μέσα στο ίδρυμα,

Έπρεπε να πάρουν μια απόφαση επιτέλους.

Και την πήραν.

Έτσι ένα ευλογημένο πρωϊνό πήγα να πάρω τον Παναγιώτη και να τον φέρω για πρώτη φορά στο σπίτι μας, στο σπίτι του.

συνεχίζεται...